Spaanse wijn kent tradities

Spaanse wijn wordt met hart en ziel gemaakt. In Spanje wordt vaak en volop gefeest. Iedereen doet mee aan de altijd kleurrijke, folkloristische en religieuze festiviteiten. Jong en oud. De Sennana Santa is een van
de serieuzere fiesta's. In de Semana Santa, de Lijdensweek voor Pasen, vinden ertalloze indrukwekkende
processies plaats. Goede Vrijdag vormt liet hoogtepunt van de week. De leden van religieuze broederschappen, de cofradias, kleden zich in opvallende boetegewaden met angstaanjagende kappen. Elke groep heeft zijn eigen kledij in een specifieke kleur die verband houdt met de aard van de broederschap. De mannen dragen houten beelden op baren door de stad en zingen indringende klaagliederen.
Soms worden deze zogenaamde saetas nog geïmproviseerd en de betrokkenheid is voelbaar en bijna beklemmend. In de straten worden de broeders gepast aangemoedigd door op z'n paasbest en vaak traditioneel geklede toeschouwers die in tapasbars op de stoet hebben gewacht. Daar wordt voor en na de processie gegeten en gedronken.

Spanjaarden hechten aan hun katholieke geloof en genieten van de rituelen. Spaanse wijnen horen daarbij. Uiteraard voor zijn symbolischefunctie in de religie maar ooko m de vreugde tijdens de heilige feesten te verhogen. De wijnbouw zelf betrekt het geloof bij elke gebeurtenis. Zo ontvangt nieuwe aanplant de zegen en de oogst wordt gevierd met een uitgebreide mis waarna er uitbundig wordt gegeten, gedronken en gedanst. Spanjaarden houden vast aan die eeuwenoude stijl en gewoontes, maar gaan moderne ontwikkelingen niet uit de weg. Integendeel, sommigen zoeken daarzelfs bewust naar.

Oude adel, nieuwe stijl
Een van die vernieuwers is de wijn pionieren aristocraat Carlos Faico, Marques de Grifion. FaIco, geboren in 1937, groeide op in Spanje en Portugal, studeerde in Belgie en Californie en zwierf als landbouwkundig ingenieur over de hele wereld cm, in de jaren '60, naar de landgoederen van zijn ouders terug te keren. A! sinds 1292 heeft Falco's familie onder andere landerijen in de Extremadura en de ValdePusa, een vallei
ten zuiden van Toledo, zo'n honderd kilometer van de Portugese grens. FaIco beheerde de tabaksplantages, olijf- en appelboomgaarden. De aanplant van de nieuwe, uitheemse Granny Smith bracht hem als een van de eersten in Spanje op het idee Franse druivensoorten te importeren. Ongehoord! vonden de Spaanse en Franse wijnautoriteiten het plan van de jonge Carlos. Maar FaIco was niet meer tes toppen. Hij was ervan
overtuigd dat onder andere de cabernet sauvignon en de syrah in zijn Valdepusa een succes zouden worden. En dus bemachtigde hij toch druivenstokken in Frankrijk, verstopte ze tussen zijn aan te planten appelbomen en smokkelde zijn waar Spanje in. Hoewel zijn wijnen door de Spaanse wet niet werden erkend, kregen ze wereldwijd waardering. FaIco vergat de tabak en verloor zijn hart aan de wijn. Hij restaureerde de
eeuwenoude wijngaarden en plantte met hulp van wijnprofessor Peynaud uit Bordeaux nieuwe druivensoorten aan. En de ontwikkelingen gaan door. Op het landgoed groeien behalve druiven ook appels en olijven, maar het grootste deel van dit ongerepte natuurgebied houdt FaIco bewust woest en in de oorspronkelijke staat. Hoewel hij het liefst op zijn wijngoed Valdepusa in Malpica de Tajo verblijft, maakt hij inmiddels ook wijn in andere delen van Spanje, onder andere in de Dourovallei. Met Spaans temperament blijft hij experimenteren, innoveren en, als het nodigis, weet de marques letterlijk wetten te breken om de kwaliteit van de wijnen te kunnen verhogen. Een van zijn nieuwste avonturen is de aanplant van de op en top Spaanse tempranillo in Argentinië.