Het ultieme cadeaus voor 2014 is een wijncadeaubon

Een cadeaubon die een gelukkige kan besteden aan kwaliteitswijnen is het ultieme cadeau. Waarschijnlijk heeft u ook de ervaring dat je een cadeau koopt met veel enthousiamse, maar dat dit niet wordt gedeeld door degene voor wie je hebt gekocht? Het cadeau wordt in ontvangst genomen als een boer met kiespijn. Jij voelt je niet goed, omdat je het gevoel hebt om voor joker te staan. Er zijn nu twee kadobonnen of cadeaubonnen die deze problemen oplossen. Als we het hebben over een wijncadeaubon, dan is deze zelfs te gebruiken voor het organiseren van een Wijnproeverij. Door een cadeaubon te geven kan degene die het krijgt in beide gevallen bepalen waaraan het wordt besteed. Beide cadeaubonnen biedt een stuk kwaliteit van de leven de vorm van ontspanning en genieten.

Het leuke van een cadeaubon die wordt besteed aan het kopen van wijn of een wijnproeverij is de mogelijkheid om met meerdere mensen te genieten van een cadeau. Het is tenslotte leuk om van een absolute wijnspecialist te leren hoe je wijn moet proeven, zeker wanneer dit wordt gecombineerd met bijzondere en toch betaalbare wijnen. Geen wijnen die van wijnboeren komen waar men puur op het volume produceert. Nee, het gaat om wijnen middels een hele zuivere vinificatiewijze zijn geproduceerd om niet te zeggen met liefde zijn gemaakt. Vaak gaat het om wijngaarden die al vele eeuwen door verschillende opeen volgende generaties zijn bewerkt, waarbij de kennis over gaat van vader op zoon. Tijdens een wijnproeverij is het ook mogelijk om meerdere mensen kennis te laten maken met diverse en dit in combinatie met bijvoorbeeld spijzen. Door een echte specialist in te zetten is het mogelijk ultieme smaaksensaties te beleven. De wijnproeverij is interactief daardoor is het nodig om een specialist in te zetten. De proevers van verschillende niveaus kunnen vragen stellen en de specialist geeft duidelijke uitleg.

Leve de wijncadeaubon.

Latour niet bekend, wel beroemd

Het Château Latour behoort tot de beroemde wijngoederen uit de Bordeaux is geklasseerd als Premier Grand Cru Classé. De naam Château Latour is ontleent aan de oorspronkelijk vierkante toren. De 'toren' van Château Latour maakte deel uit van de verdedigingslinie tegen piraten vanaf de oceaan. Aanvankelijk werden er op Château Latour al in de 14e eeuw wijnstokken gepland. Dit is uitgegroeid tot een domein van ca. 60 Hectare. Hiermee is Château Latour niet het grootste wijndomein van Pauillac. Qua grote verhoudt het zich ongeveer met Château Mouton-Rothschild.

Druiven op het wijngoed en blending
De druivenras cabernet sauvignon is het meest aangepland op Château Latour. Het betreft een aanplanting van 78%. De resterende deel is beplant met merlot, cabernet franc en petit verdot. Dit zien we ook terug bij de andere bekende châteaux in de regio. Het assembleren gebeurt op basis van uitgebreide proeverijen gedurende de eerste winter. Uiteindelijk wordt hierdoor bepaald welke partijen in de grand vin Château Latour gaan. Ook wordt er bepaald wat in de tweede wijn Les Forts de Latour en derde wijn Pauillac Forts de Latour wordt gebruikt.

Hoe herken je een Latour
De hoofdkenmerken van Latour zijn te vatten in de woorden: intens, diep, weelderig en strak. De wijnen hebben tijd nodig om te rijpen, omdat ze rijk zijn aan tannine. Hierdoor is een jonge Latour niet elegant. Latour is niet lieflijk, maar eerder een stoere, strenge, gedistingeerde en gereserveerde wijn.

Uitzonderlijke jaargangen
De Latour 1961 heeft onder wijnliefhebbers een legendarische status. Toch kunnen ook de oudere jaargangen zoals 1947, 1949, 1950 en 1959 worden gerekend tot absolute topwijnen. Na 1961 zijn er ook mooie wijnen geproduceerd in 1966, 1970, 1982, 1983, 1986, 1988, 1989, 1990, 1995, 1996, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004 en 2005. Wijnpromotor heeft regelmatig Latour wijnen van de genoemde jaargangen in het assortiment.

Geschiedenis van Château Latour
Ook in de geschiedenis van Château Latour laat de familie Ségur zich gelden. Net zoals zij dit deden bij het huidige Château Lafite-Rothschild, Château Mouton-Rothschild en Château Calon-Ségur. Na het bewind van de familie Mullet gevolgd door de familie Clauzel, kwam het uiteindelijk in handen van de familie Ségur. Niet door het te kopen, maar door huwelijksvererving. Of hier een verstandshuwelijk aan ten grondslag ligt laten we achterwege. In 1755 erfden de vier dochters van markies Nicolas-Alexandre de Ségur het volledige domein. Een van de vier dochters verkocht haar eigendomsrecht aan de drie andere zussen in 1760. Sinds 1842 is het château omgezet naar een bedrijfsvorm. In 1963 verkochten de families een meerderheidsdeel van de onderneming aan de Britse familie Pearson en een kwart aan wijnhandel Harveys of Bristol. Er bleef een minderheidsbelang in handen van de families. In 1963 kocht de eigenaar van Harveys of Bristol (Allied-Lyons Hiram Walker) de volledige onderneming voor het bedrag van £ 110 miljoen. Dit leide in 1964 tot een modernisering van het domein. Er werden o.a. roestvrij stalen tanks in gebruik genomen als gistingsvaten. De huidige meerderheidsaandeelhouder is de Pinault-groep. Zij kochten in 94 procent in 1993 voor $ 129 miljoen. Dit leidde tot een grondige verbouwing en herinrichting van de kelder. De architect Bruno Moinard kreeg de opdracht om dit te realiseren.

Pétrus de bekende met beperkte oplage

Het Château Pétrus produceert een van de duurste wijnen uit de Bordeaux. Los van de kwaliteit is het aantal flessen wat Château Pétrus produceert beperkt. Het domein is slechts 11,5 hectare groot. Château Pétrus heeft een gemiddelde jaarproductie van 350 hectoliter wijn is gelijk aan 2000 tot 3500 kisten. Ondanks de uitstekende kwaliteit worden de wijnen van Château Pétrus niet gerekend tot de Grand Cru of Premier Cru. De oorzaak moeten we zoeken in de geografische ligging van Château Pétrus. Château Pétrus ligt namelijk in het centrum van het Pomerolplateau, maar helaas Pomerol kent geen officiële classificatie.

Geschiedenis van Château Pétrus
Tot aan de Tweede Wereldoorlog was het château al voor 200 jaren in handen van de familie Arnaud. Sinds 1925 kocht mevrouw Loubat telkens een deel van het domein op om het in 1949 volledig in handen te krijgen. In jaar 1961 kwam mevrouw Loubot te overlijden, waardoor de helft van de aandelen in handen kwamen van Jean-Pierre Mouieux. De resterende aandelen werden geërfd door een nicht van mevrouw Loubat. Zij verkocht haar aandelen in 2001 aan Jean-Francois Mouieux, de zoon van Jean-Pierre. Het is de familie Mouieux die het distributieproces van de wijnen nog altijd 'controleert' en ook de faam heeft bezorgd aan de Pétrus. Meer nog dan de gouden medaille die gewonnen werd in 1878 tijdens de wereldtentoonstelling van Parijs. Het wijnbedrijf is sinds 2003 onder beheer van Jean-François en zijn broer Christian is de technisch directeur. Om mooie wijn te maken zijn meerdere specialisten betrokken waaronder Michel Gillet als regisseur, de keldermeester François Veyssière en de oenoloog Jean-Claude Berrouet als hoofdwijnmaker. Als team staan zij in de voor de bewaking van de continuïteit en kwaliteit van Pétrus. Als 'weetje' kunnen we vermelden dat de gistingsvaten niet van roestvrijstaal of hout zijn. De gebruikte gistingsvaten voor Pétrus zijn gemaakt van cement. Na de gisting wordt de wijn 21 maanden opgevoed in nieuwe eikenvaten, gevolgd door jarenlange rijping op fles.

Uitzonderlijke jaargangen
Château Pétrus maakt mooie wijnen, maar enkele jaren steken er bovenuit. Dit zijn de jaren: 1929, 1947, 1950, 1961, 1982, 1989 en 1990.

Een Pétrus herkennen
Een Pétrus is te herkennen aan de zeer donkere robe, een minimaal karakter met een neus van truffel en zwart fruit. Daarbij ligt het alcoholpercentage van een Pétrus doorgaans boven de 14%.

Druivenrassen en terroir van Château Pétrus
Aanvankelijk was het domein 6,5 ha, maar kwam er in 1969 ongeveer 5 ha bij doordat een deel van het aangrenzend Château Gazin werd gekocht. Door de uitbreiding van het domein kwam er ook wijziging in de aanplantingsverhouding. Tegenwoordig bestaat het domein uit merlot (95%) en cabernet franc (5%) welke vroeg in het seizoen worden geoogst. Dit wordt gedaan in een kort tijdsbestek, omdat het domein niet groot is en de oogstploeg ervaren. Het Château Pétrus ligt bovenop een kleiader middenin de wijngaard. Tevens bevindt zich in een diepere grondlaag een goede afwatering. Dit draagt bij aan de buitengewone concentratie van kleur, geur en rijke smaak van een Pétrus.

Yquem topper uit Sauternes

Château d'Yquem, de grootste wijn van Sauternes (ook wel Yquem genoemd) en volgens de beroemde classificatie uit 1855 van de gehele Bordeaux. Hij is zoet, goud en oneindig houdbaar. Het kasteel dat dateert uit de 156 eeuw en de renaissance, staat op de top van een kleine heuvel, met torentjes op elke hoek en een grote omsloten binnenplaats. Van het totaal aan wijngaarden van 125 ha wordt 99 ha gebruikt voor productie. De aangeplante rassen bestaan voor 80% uit semillion en voor 10% uit de gewoonlijk productievere sauvignon blanc. De gemiddelde productie bedraagt 8000 kisten, slechts een fractie van de productie van de beste rode wijnproducenten in de Medoc. Het geheim van de roem van Yquem is de gevoeligheid voor edele rot en het vermogen cm risico's te lopen en kwantiteit op te offeren voor kwaliteit. Gemiddeld gaat men elk jaar vijf keer door de wijngaard om zo alleen de druiven die door edele rot zijn aangetast te kunnen plukken. De maximum opbrengst is 9 hl/ha, vergeleken met het gemiddelde van 25 in Sauternes. Het sap wordt drie keer geperst en dan getrakteerd op een rijping van drie jaar in nieuwe eiken vaten. De kosten van deze hele operatie zorgen ervoor dat Yquem een heel kostbare wijn is. De toepassing van cryo-extractie, of concentratie door bevriezing, in de oogst van 1987 was controversieel, maar werd toch experimenteel toegepast in de vroege jaren 90. Sinds 1959 wordt een droge witte wijn, Y of Ygrec, geproduceerd, zij het onregelmatig. Deze heeft veel van een sauternes en is opvallend alcoholisch. In 2005 experimenteerde Pierre Lurton met een firissere stijl witte, droge bordeaux gemaakt van druiven die afgewezen zijn voor

Angélus leuk om in te beleggen

Het Château Angélus werd tot 1990 Château L'Angélus genoemd of L'Angélus. Château Angélus is een Bordeaux wijn en is geklasseerd in de classificatie van Saint-Émilion wijn als Premier Grand Cru Classe A. Het château is genoemd naar de drie Angélus klokken van de kapel van Mazet. Château Angélus is pas sinds 2012 geklasseerd in klasse A, want voorheen werd het geklasseerd als Premier Grand Cru Classe B. Château Angélus ligt in Saint-Émilion in het departement Gironde. De wijngaard van Château Angélus is 23,4 ha groot.

Druivenrassen
Op het château zijn voor de productie van de rode wijnen de druivenrassen merlot (51%), cabernet franc (47%) en cabernet sauvignon (2%) aangeplant. Dit zorgt voor een gemiddelde jaarproductie van 10.000 flessen. Van de tweede wijn Carillon d'Angelus worden gemiddeld 1.000 flessen per jaar gemaakt.
Geschiedenis van het château
Het domein is sinds 1909 eigendom van de adelijke familie Boüard de Laforest. In 1926 wordt de wijngaard Clos de L'Angélus overgenomen. Met de uitbreiding van het perceel van Château Beau-Sejour Becot in 1969 komt het château aan haar huidige grote. De verbeteringen in de vinificatie sinds 1980, alsmede de rijping in nieuwe eikenhouten vaten hebben geleid tot betere klassering. Momenteel is Hubert de Boüard verantwoordelijk voor de wijnproductie. Hierbij wordt hij ondersteund door de oenoloog Michel Rolland.

Belegging
Angélus wordt momenteel gezien als een wijn waarin het interessant beleggen is. De grote wijnen zijn inmiddels onbetaalbaar geworden. Angélus is vaak nog voor een redelijke prijs aan te schaffen. Het leuke van beleggen in wijn is dat de winsten belastingvrij zijn. Het is volledig legaal om te beleggen in wijn en als je niet meer weet ermee te doen, dan kun je de wijnen nog altijd opdrinken. Heb je er in ieder geval plezier van. Afhankelijk van de condities waarin de wijn is bewaard, zal bepalen of deze nog drinkbaar is.

De Paus wist waar hij zijn wijn moest halen

Het Châteauneuf-du-Pape zou de indruk kunnen wekken dat het gaat om kasteel. Châteauneuf-du-Pape is ook een klein plaatsje (voorheen Calcenier) in de een appellation (afgebakend gebied) met de naam Châteauneuf-du-Pape met een verwijzing naar de Paus. Hierbinnen zijn diverse wijnproducenten actief die alleen rode en witte wijnen produceren. In totaal produceren zij 100.000 hl waarvan 95% rode wijn. Châteauneuf-du-Pape ontleent zijn naam aan de periode dat Paus Johannes XXII er in de 14e een zomerverblijf liet bouwen. Daarvoor hadden de Tempeliers de regio al ontdekt in de 12e eeuw. Châteauneuf-du-Pape ligt even ten noorden van Avignon in het zuidelijke Rhône gebied.

Druivenrassen
In tegenstelling tot veel andere wijnproducenten mogen er voor het produceren van een Châteauneuf-du-Pape dertien verschillende druivenrassen worden gebruikt. De appellation Châteauneuf-du-Pape beslaat 3200 ha. De bodems binnen de appellation zijn niet overal gelijk ondanks het clichébeeld doet vermoeden. Wijnproducenten kiezen daarom wijnen die het best groeien en rijpen, passend bij hun terroir. Grenache is de ruggegraat van de AC, vaak geassembleerd met mourvèdre, die een warm klimaat nodig heeft om te rijpen. Daarnaast zijn er de makkelijker te telen druivenrassen zoals syrah, cinsault, counoise (lokale specialiteit), picpoul noir, terret noir, grenache blanc, clairette, bourboulenc, roussanne en picardan. Er zijn enkele producenten, zoals Château de Beaucastel en Clos de Papes, die alle druivenrassen gebruiken.

Vinficatie achtergrond
De sleutel voor rode Châteauneuf-du-Pape in het algemeen is het vinden van een balans tussen enerzijds de hoeveelheid suiker in de druif, het alcoholgehalte, fenolen en tannine. Traditioneel werd afgezien van ontstelen, terwijl gistingen op vrij hoge temperaturen gepaard gingen met regelmatig onderdompelen of overpompen. Hierdoor kunnen sommige wijnen nogal tanninerijk en alcoholrijk (12,5 – 14%) zijn. Andere kunnen juist weer te alcoholisch zijn zonder de smaak en structuur om dat te ondersteunen. Sinds de jaren '70 heeft een aantal producenten gebruikgemaakt van (gedeeltelijke) koolzuurinwerking (macération carbonique). Het doel was om lichtere en fruitigere wijnen te produceren die al vanaf hun derde jaar gedronken kunnen worden in plaats van na vijf of zeven jaar.

Domaine de La Romanée-Conti zet Biodynamische trend

De biodynamische wijngaard Domaine de La Romanée-Conti ligt in Vosne-Romanée, een dorpje in de Bourgogne met naam en faam. Het Domaine de La Romanée-Conti is geklasseerd als Grand Cru. Het Domaine de La Romanée-Conti produceert sinds 2008 wijn op biodynamische wijze. Hierdoor is Domaine de La Romanée-Conti niet een van de bekendste Bourgogne wijnen, maar ook een trendsetter. Het domein declareert naast La Romanée-Conti ook La Tâche, Le Richebourg, Romanée Saint, Grand Echézeaux, Echézaux en Le Montrachet.

La Romanée als wijn
La Romanée-Conti wordt slechts in kleine hoeveelheden geproduceerd van pinot noir druiven op een oppervlakte van 1,8 hectare. Een gemiddelde jaarproductie bestaat uit slechts 450 kistjes met als inhoud 12 flessen. Het is niet eenvoudig om aan de wijn te geraken. Voor één kistje moet vooraf € 10.000 worden voldaan en dan ontvang je één kistje. In de kist zit slechts één fles met die de naam aanduiding van de wijngaard La Romanée-Conti draagt. De overige flessen zijn niet afkomstig van dezelfde wijngaard, maar van de andere wijngaarden die door Domaine de La Romanée-Conti gedeclareerd worden. Le Montrachet is hierop een uitzondering, omdat dit een witte wijn welke wordt gemaakt van chardonnay.
Mijlpalen van het Domaine
De hertogin van Bourgogne Alix de Vergy schonk in 1232 een mooie wijngaard aan het klooster van Saint-Vivant. Deze grond omvatte de huidige wijngaard La Romanée en La Romanée-Saint-Vivant. In 1584 gaf de prior van een aantal ommuurde stukken van de wijngaard ‘clos’ in eeuwigdurende erfpacht. Strikt genomen is het dan ook niet mogelijk om de wijngaarden te verkopen. Feitelijk verkocht men het pandrecht. Rond 1638 kreeg de wijngaard zijn naam La Romanée door de weduwe van Philippe de Croonembourg. In 1760 werd het domein vanwege familiale schulden verkocht aan Prince de Conti. Het is sinds deze periode dat het domein haar huidige naam dankt. Over de navolgende jaren van samenvoeging, verlieslatende praktijken is veel te vinden op het internet. In 2008 kunnen we een andere mijlpaal noteren. De bio wijnbouw wordt nog verder verfijnd door over te gaan op biodynamische wijnbouw. Rudolf Steiner had dit aanvankelijk al verkondigd in 1924, maar de lobby van de chemische industrie ging ook aan het Domaine niet voorbij. Met de overgang naar bio en biodynamische wijnbouw wordt een nieuwe trend gezet. Mogelijk dat deze stappen een aanzet zijn voor andere wijnproducenten om ook over te schakelen.

Margaux wordt verkocht aan topprijzen

Margaux, potentieel de meest verleidelijke gemeente appellation van de Haut-Medoc in Bordeaux. Op hun best combineren de wijnen van Margaux een diepe, robijnrode kleur met een structuur en concentratie die elke topkwaliteit medoc bezit, een onvergetelijk parfum en een textuur die nog zijdeachtiger is dan die van noorderburen Saint-Julien, Pauillac, en Saint-Estephe. Wijnen van jaargangen uit het midden van de 20e eeuw van de twee beste bedrijven, ChâteauMargaux en Château Palmer, zijn dergelijke topwijnen en hebben bijgedragen tot een 'kenmerkende' Margaux stijl. Dit is echter weinig behulpzaam bij het blind proeven, aangezien steeds meer wijnen uit de Medoc vooral body en extract lijken na te streven, hetgeen vaak ten koste gaat van de typiciteit van de verschillende gemeenten. Margaux is de meest zuidelijke, meest geïsoleerde en meest afwijkende van Medocs gemeente appellations. Hoewel de wijn gemaakt wordt op de beste stukken grond van de wijngaard, die meestal niet aan elkaar grenzen; omvat de appellation niet alleen het grote dorp Margaux; maar ook de omliggende gemeenten Cantenac, Soussans, Labarde en Arsac. De mindere stukken grond kwalificeert men als Haut-Medoc. Begin 21e eeuw bestond de appellation Margaux uit meer dan 1400 ha wijngaarden; die onvermijdelijk aanzienlijke verschillen laten zien in zowel topografie als bodemtypen. De appellation kent bodems van kalksteen krijt, klei en zand, maar de beste wijnen zouden afkomstig zijn van lage heuvels, of croupes, waar veel grind zit en de afwatering goed is. De eigendommen zijn hier echter zeer versnipperd, waardoor een bedrijf ver van elkaar gelegen wijngaarden met compleet verschillende bodemsoorten kan bezitten. Château Margaux bijvoorbeeld heeft zowel wijngaarden in Cantenac als in Soussans. Margauxheeft in het verleden enorm veel bekendheid gekregen en in de classificatie van 1855 voor Medoc en Graves zijn meer bedrijven uit Margaux opgenomen (meer dan twintig) dan van enige andere appellation. De appellation heeft duidelijk nog veel potentieel; maar in de jaren 70 en 80 en zelfs in de jaren 90 kon een aantal chateaus de substantiële verbeteringen in wijnkwaliteit van de drie andere grote appellations van de Medoc niet bijbenen. Een wederopbloei is echter op komst. Château Margaux zelf, de vaandeldrager van de eerste cru's en naamgever van de appellation Margaux, wist ziChâteauin 1978 te herstellen na meer dan een decennium van teleurstellende jaargangen. Van de vijftweede crus binnen de appellation, Château Rauzan-Segla, Rauzan-Gassies, Durfort-Vivens, Lascombes en Brane-Cantenac, bloeide de eerste pas op toen de eigenaren van het modehuis Chanel het kochten in 1994 (die de 'z' in de naam terugzetten); de tweede en derde staan te boek als de slechtst presterende in de hele Medoc. Van de originele tien derde cru's waren Desmirail, Ferriere en Dubinon-Talbot jarenlang praktisChâteaunon-actief, de laatste ogenschijnlijk voor altijd. Alleen van ChâteauPalmer, officieel derde cru, kan gezegd worden dat het de appellation met trots en zeer consequent vertegenwoordigd heeft tijdens het tweede deel van de loe eeuw. ChâteauPalmer, deels bestuurd en eigendom van de inmiddels overleden Peter A. Sichel, produceerde in 1961 een wijn die zonder overdrijving als legendarisChâteauomschreven kan worden. Rauzan-Segla en Rauzan-Gassies waren oorspronkelijk een bedrijfen volgens Penning-Rowsell was het misschien wel het eerste dat een reputatie vestigde in het buitenland, afgezien van de premier crus. Het grootste deel van Rausan-Segla (zoals het toen gespeld werd) was lange tijd eigendom van de Cruses en sindsdien van vele bedrijven. De laatste van die reeks installeerde halverwege de jaren So veel nieuwe vinificatieapparatuur, waarna het verkocht werd aan de familie Wertheimer van het modehuis Chanel. Château Lascombes was eerst eigendom van Alexis Lichine, daarna van een Britse brouwerij en is nu in handen van een Amerikaans consortium met grote belangen op de rechteroever. Het grote ChâteauBrane-Cantenac, net als Dufort-Vivens eigendom van Lurton, produceert nu lichtere wijnen dan zijn status in de classificatie van 1855 suggereert. Van Margaux' andere derde cru's, afgezien van Palmer, heeft Kirwan verbetering meegemaakt; Issan is meer bekend om zijn romantische chateau dan om zijn moderne wijnen; Giscours heeft een wederopstanding meegemaakt met de nieuwe eigenaar; Cantenac-Brown wordt bestuurd door AXA; Malescot St-Exupery, oorspronkelijk St-Exupery genoemd, wordt langzamerhand interessanter; Boyd-Cantenac is vaakte saai, terwijl Marquis dAlesme-Becker, oorspronkelijk Becker genoemd, ongemakkelijk dun kan zijn. Recentelijk zijn er meer zorgen om Château Prieure-Lichine dan om Margaux' andere vierde cru's ChâteauPouget en Marquis de Terme, hoewel de laatste veel verbeterd is sinds het midden van de jaren 80. ChâteauDauzac en Du Tertre zijn Margaux' vaak wat sombere vijfde cru's en ongeclassificeerde chateaus als Angludet (eigendomvan Sichel), Bel Air Marquis d'Aligre, La Gurgue, Labegorce-Zede, Monbrison en Siran bieden vaak spannender, integere wijnen en veel waarde. Een van Medocs beroemdste witte wijnen wordt hier gemaakt, al is het slechts een Bordeaux AC. 

Lafite-Rothschild was ooit in Nederlandse handen

Château Lafite-Rothschild behoort tot de meest beroemde wijngaarden in de Médoc (Bordeaux) en is ooit in handen van Nederlanders geweest. Château Lafite-Rothschild

vindt u bij Wijnpromotor onder de Vintage wines of Verzamelwijnen. Het Château Lafite-Rothschild ligt naast Château Mouton-Rothschild in de plaats Pauillac. Aanvankelijk hoorde de Mouton wijngaard ook tot het domein van het Château Lafite-Rothschild, totdat het in de 18e eeuw verkocht werd. Het grenst aan Saint-Estèphe. Het Château Lafite-Rothschild produceert eigen herkenbare wijn. Sinds 1868 draagt Château Lafite-Rothschild haar huidige naam, nadat het werd overgenomen door baron James de Rothschild. Sinds 1975 heeft baron Eric de Rothschild de leiding over het domein.

Hoe herken je een Lafite-Rothschild
Een echte Lafite-Rothschild staat voor robuust, veel verfijning en subtiele nuances. De meer rijpe Lafite-Rothschild heeft een karakteristiek ‘bloemetje’ in het bouquet.  Met een domein van 107 hectare behoort Château Lafite-Rothschild tot de grotere wijndomeinen in de Médoc. Er worden diverse druivenrassen gecultiveerd bestaande uit: cabernet sauvignon (78%), cabernet franc (4%), merlot (17%) en petit verdot (1%). De productie is ongeveer 700 vaten van 225 liter met topwijn. De productie en opslag vindt plaats in een geparfumeerde, gepolijste, perfecte omgeving van een unieke ronde ondergrondse chai (zie foto). Château Lafite-Rothschild kent een tweede wijn de Carruades. Hiervan worden nog meer vaten geproduceerd.

De geschiedenis van Château Lafite-Rothschild
Zeer waarschijnlijk werd de wijngaard aangeplant rond 1670. De familie Ségur was eigenaar van Château Latour en erfde in 1716 het domein. Aanvankelijk hebben zij het domein verkocht in 1784 aan Pierre de Pichard. Helaas overleefde hij de Franse Revolutie niet en in 1797 werd het domein verkocht aan Jan de Witt. Jan kende financiële perikelen en moest het domein verkopen in 1800. Het werd gekocht door drie Nederlanders.  Voor de volledigheid zullen we namen van deze kooplieden vermelden:  baron Jan Arend de Vos Van Steenwijk, Jan Willem Berg en Johan Goll van Franckenstein.  In 1803 verkochten ze het domein door aan madame Barbe-Rosalie Lemaire. Zij was getrouwd met een Nederlandse graanhandelaar Ignace-Joseph VanIerberghe. Nadat VanIerberghe was overleden werd het domein in 1866 verkocht aan baron James de Rothschild. Hij beleefde niet veel plezier aan zijn aankoop, want hij overleed in hetzelfde jaar. Sindsdien is het domein altijd in handen geweest van familie de Rothschild.

Mouton-Rothschild meer dan legendarisch

Château Mouton-Rothschild behoort tot een van de beroemde wijngaarden in de Bordeaux. Het Château Mouton-Rothschild ligt in de plaats Pauillac (Médoc), grenzend aan Saint-Estèphe. Naast Château Mouton-Rothschild ligt een evenzo beroemd wijngoed te weten Château Lafite-Rothschild. Aanvankelijk behoorde de wijngaard van Mouton tot het Château Lafite-Rothschild, maar werd halverwege de 18e eeuw verkocht als aparte eenheid. Het Château Mouton-Rothschild produceert mooie wijnen en kent en lange historie om te komen tot haar huidige status. Sind 1853 draagt Château Mouton-Rothschild haar huidige naam.

Hoe herken je een Mouton-Rothschild
We hebben het over een rijke, diepe, uiterst genuanceerd Pauillac. Opvallend is de volle rijpheid en herkenbaar aan zijn bouquet, meer specifiek ‘puur’ cabernet sauvignon. Het succes van de wijn wordt medebepaald door de manier van blenden. Op het domein van 74 hectare worden diverse druivenrassen gecultiveerd bestaande uit: cabernet sauvignon (80%), cabernet franc (10%), merlot (8%) en petit verdot (2%).

Hoe wordt wijn een Premier Grand Cru Classé
Pas sinds 1973 mag Château Mouton-Rothschild worden gezien als Premier Grand Cru Classé. Daarvoor werd het bestempeld als een Deuxième Cru Classé. De oorspronkelijke wijngaard van Mouton is regelmatig van eigenaar verwisseld totdat het in 1853 werd verkocht. De Engelse tak van de familie Rothschild kocht de wijngaard van meneer Thuret. Dit is ook het moment dat de nog altijd bekende naam werd gegeven aan de wijngaard. In 1922 heeft baron Philippe de Rothschild de leiding overgenomen van zijn vader. Hij is degene die heeft geijverd om in 1973 te promoveren tot Premier Grand Cru Classé. Hier ging een periode van meer dan 51 jaar lobbyen aan vooraf.

Visie van Philippe Rothschild en etiketten
Baron Philippe Rothschild had een eigen visie op botteling, die op het château moest gebeuren. Ook voor de presentatie van de wijnen had hij iets bijzonders in gedachten. Kunstenaars van naam en faam hebben voor de wijnen etiketten ontwikkeld. De meest bekende zijn Salvador Dali, Marc Chagall, Pablo Picasso, Andy Warhol, Keith Haring en Karel Appel. Prins Charles behoort tot een buitencategorie, maar ontwierp in 2004 het etiket. Als beloning ontvingen allen 24 kisten van de jaargang die zij hadden ontworpen.

Bijzondere oogstjaren
Ook Château Mouton-Rothschild kent goede en nog betere wijnjaren. De meest uitzonderlijke jaren zijn 1945 (legendarisch), 1947, 1953, 1955, 1959, 1961, 1970, 1982, 1986, 1995, 1998, 2000, 2003 en 2005. Wijnpromotor heeft regelmatig deze topjaren in het assortiment.

Château Haut-Brion in de graves

Château Haut-Brion is het beroemdste wijnhuis in de Graves in Bordeaux dat zowel witte als rode wijn maakt. Werkt samen met Château La Mission Haut-Brion. Het château heeft een speciale reputatie omdat zijn wijnen de eerste waren die de classificatie van premier cru kregen in 1855. Het wijnbedrijf werd in 1935 gekocht door een Amerikaanse bankier, Clarence Dillon. Tegenwoordig wordt het gerund door zijn kleinzoon, prins Robert van Luxemburg en diens moeder, de hertogin van Mouchy. In 2004 werd
Jean-Philippe Delmas manager van het domein nadat zijn vader Jean-Bernard Delmas met pensioen was gegaan. Haut-Brion was het enige chateau buiten de Medoc dat een plaats kreeg in de beroemde Bordeauxclassificatie van 1855. Het gebouw bevindt zich in de buitenwijk Pessac van Bordeaux en dateert uit de i6e eeuw. In de 45 ha wijngaarden staat 45% cabernet sauvignon, 18% cabernet franc en 37% merlot aangeplant. De gemiddelde productie is 13.000 kisten per jaar, inclusief de tweede wijn Chateau Bahans-Haut-Brion (sinds 1976). Er wordt tevens een witte wijn in kleine oplage gemaakt van 63% semillon en 37% sauvignon blanc (van een klein perceel van slechts 2,7 ha).

Montrachet de witte wijn topper uit de Bourgogne

Le Montrachet is een van de meest beroemde witte wijn grand cru van de Bourgogne. Nader bekeken ligt het in het district Côte de Beaune. Als wijngaard ligt Le Montrachet op 260 meter hoogte. De wijngaard van Le Montrachet is 8 ha groot waar velen eigenaar van zijn. Een deel van het geheim van Le Montrachet ligt in de kalksteen, een deel in de ligging op het zuidoosten, waardoor de wijngaard de hele dag zon krijgt. Le Montrachet wijn wordt volledig gemaakt van chardonnay. Le Montrachet wijnen vindt u niet bij elke slijterij. Voor deze wijnen gaat u naar een wijnspeciaalzaak.

Achtergrondinformatie
De naam Le Montrachet stamt uit de Romeinse tijd. ‘Mons  Rachicensis’ is de oorsprong wat verwijst naar een kale heuvel zonder bomen. In de 14e eeuw werden er al wijnen verbouwd die destijds voor behoorlijk wat geld werden verkocht. De wijn kent een uniek karakter wat wetenschappers trachten te verklaren. Met name bodemonderzoek geeft aan dat de grond bestaat uit ijzer, klei, magnesium, lood, beryllium, gallium, zink, koper, chromium, titanium, kobalt, etc. Zink en chromium leveren een bijdrage aan de fruitontwikkelen en zink vermindert de zuurgraad. Toch zijn de ligging en de afwatering de belangrijkste elementen de uitzonderlijke kwaliteit.

Cheval Blanc als topwijn minder bekend bij het grote publiek

Château Cheval Blanc is een minder bekend château bij de doorsnee wijnliefhebber. Toch heeft Cheval Blanc een reputatie als Premier Grand Cru Classé. Deze reputatie is ontstaan door de gewonnen medailles op de wereldtentoonstelling in Londen (1862), maar ook vijf jaar later in Parijs (1867). Bij Cheval Blanc zijn ze trots op de medailles en hebben deze prominent geplaatst op het etiket. Het château ligt in de Bordeauxstreek in het plaatsje Saint-Émilion.

Geschiedenis van het château
Het wijngoed bleef tot 1998 in handen van de familie Fourcaud-Loussac. Het werd verkocht aan LVMH (ook eigenaar van Château d’Yquem), de Belg Albert Frère en een klein deel van de aandelen aan Laurent Dassault (eigenaar van Château Dassault). Sinds 1991 is Pierre Lurton aangesteld als bedrijfsleider. Wijnen van Château Cheval Blanc onder de naam Cheval Blanc of de tweede wijn Petit Cheval vindt u alleen bij een gespecialiseerde wijnspeciaalzaak. Als u in een regeliere slijterij vraag naar een Cheval Blanc of een Petit Cheval, dan kan het zijn dat men u vreemd aankijkt.

Druivenrassen en productie
De wijngaard van Château Cheval Blanc strekt zich uit over een gebied van 41 ha. Als grote liefhebbers van de cabernet franc (55%) heeft men dan ook 36 ha aangeplant en met merlot (45%) is het overige deel aangeplant. Het château heeft het ook met de malbec geprobeerd, maar daar is men uiteindelijk mee gestopt. De rol van de cabernet franc is het verzorgen voor de diepe kleur in de wijn en een rijk en een geconcentreerd bouquet met een smaak van zwarte bessen. De jaarproductie ligt rond de 6000 kisten Cheval Blanc en 2500 Le Petit Cheval per jaar.

Jaargangen
Net zoals de meeste grote en bekende Bourdeauxwijnen produceert Château Cheval Blanc al sinds het eind van 19e eeuw mooie wijnen. Furore maakte het internationaal met de jaargang van 1921. De 1921 is een wijn met een enorme concentratie en fruitigheid. Andere succesvolle wijnen werden gemaakt in de overige jaren ’20, maar ook in 1934 en 1937. De huidige reputatie dankt de Cheval Blanc aan de rijke, portachtige 1947. Op slechts een paar uitzonderingen na zijn sindsdien consistent goede wijnen gemaakt.

Wijnkelder helpt de levensduur verlengen

Een wijnkelder is waar de meeste wijnliefhebbers van dromen. Om wijn optimaal op te slaan heb je ook een goed geventileerde ruimte nodig met een constante vochtigheidsgraad en temperatuur. Wijnkelders kunnen deze omgeving bieden, maar het wordt problematisch je een bestaand huis hebt en er zit geen kelder in. Toch is het probleem niet zo heel groot, want Helicave (Franse firma) heeft een oplossing bedacht. Er wordt een wijnkelder geplaatst in een bestaand gebouw. Hiervoor wordt een gat gegraven in de ruimte waar de wijnkelder moet komen. In het gat wordt een grote rubberen zak gehangen, waarin een kelder wordt opgebouwd. Tevens worden er verzieningen getroffen voor de vochtigheid en ventilatie. Je hebt hele kleine kelders, maar met een grotere kelder kun je al snel tussen de 3000 en 6000 wijnflessen plaatsen.

Waar moet je opletten om langer van wijn te kunnen genieten

Net als de meeste voedingswaren blijft wijn beter bij lager temperaturen en veroudert hij sneller bij hogere temperaturen. De slechtste plek om wijn te bewaren is in een hete keuken of bij de radiator. Of dat nu een ondergrondse kelder of wijnkoelkast is, wijn is gelukkiger in een koele, vochtige omgeving. Wijn dient te rusten bij een temperatuur tussen de 10 en 18 graden Celsius. Witte en mousserende wijnen kunnen in een koelkast worden bewaard. Rode wijnen moeten worden bewaard op de koelste (boven 10 graden Celsius) en de donkerste plek, zolang de temperatuur constant is. Rekken zijn een kwestie van smaak en portemonnee. Er niets mis met het gebruiken van kartonnen dozen waarin je wijn koopt, maar bewaar de wijnen dan wel liggend om de kurk vochtig te houden. Voor een stapelbare oplossing werken plastic kratten met vakken uitstekend. Maar er is een compleet continuüm, en het is heel goed mogelijk om meer geld aan de rekken te spenderen dan aan de wijnen die ze bevatten. Er zijn verschillende typen wijnrekken in elke prijsklasse. Voor serieuze verzamelaars die geen opslag met klimaatregeling hebben, zijn er bedrijven die, speciaal voor wijn, gekoelde opslagfaciliteiten hebben waar verzamelaars ruimte kunnen huren. In het Verenigd Koninkrijk kun dan twee dagen op voorhand aangeven welke wijn je wilt gaan drinken en de opslagfirma zorgt voor het transport naar de aangegeven locatie.

Wijnkelder helpt de levensduur verlengen

Een wijnkelder is waar de meeste wijnliefhebbers van dromen. Om wijn optimaal op te slaan heb je ook een goed geventileerde ruimte nodig met een constante vochtigheidsgraad en temperatuur. Wijnkelders kunnen deze omgeving bieden, maar het wordt problematisch je een bestaand huis hebt en er zit geen kelder in. Toch is het probleem niet zo heel groot, want Helicave (Franse firma) heeft een oplossing bedacht. Er wordt een wijnkelder geplaatst in een bestaand gebouw. Hiervoor wordt een gat gegraven in de ruimte waar de wijnkelder moet komen. In het gat wordt een grote rubberen zak gehangen, waarin een kelder wordt opgebouwd. Tevens worden er verzieningen getroffen voor de vochtigheid en ventilatie. Je hebt hele kleine kelders, maar met een grotere kelder kun je al snel tussen de 3000 en 6000 wijnflessen plaatsen.

Waar moet je opletten om langer van wijn te kunnen genieten
Net als de meeste voedingswaren blijft wijn beter bij lager temperaturen en veroudert hij sneller bij hogere temperaturen. De slechtste plek om wijn te bewaren is in een hete keuken of bij de radiator. Of dat nu een ondergrondse kelder of wijnkoelkast is, wijn is gelukkiger in een koele, vochtige omgeving. Wijn dient te rusten bij een temperatuur tussen de 10 en 18 graden Celsius. Witte en mousserende wijnen kunnen in een koelkast worden bewaard. Rode wijnen moeten worden bewaard op de koelste (boven 10 graden Celsius) en de donkerste plek, zolang de temperatuur constant is. Rekken zijn een kwestie van smaak en portemonnee. Er niets mis met het gebruiken van kartonnen dozen waarin je wijn koopt, maar bewaar de wijnen dan wel liggend om de kurk vochtig te houden. Voor een stapelbare oplossing werken plastic kratten met vakken uitstekend. Maar er is een compleet continuüm, en het is heel goed mogelijk om meer geld aan de rekken te spenderen dan aan de wijnen die ze bevatten. Er zijn verschillende typen wijnrekken in elke prijsklasse. Voor serieuze verzamelaars die geen opslag met klimaatregeling hebben, zijn er bedrijven die, speciaal voor wijn, gekoelde opslagfaciliteiten hebben waar verzamelaars ruimte kunnen huren. In het Verenigd Koninkrijk kun dan twee dagen op voorhand aangeven welke wijn je wilt gaan drinken en de opslagfirma zorgt voor het transport naar de aangegeven locatie.

Mousserende wijnen een wereld op zichzelf

Mousserende wijn, de bubbeltjes is een wereld op zichzelf. Ook hoe mousserende wijnen gemaakt worden en zijn levert een grote verscheidenheid aan smaken, kwaliteitsniveaus en prijzen. Champagne, de mousserende wijn uit de Franse streek Champagne, is de helderste ster aan het firmament, maar zeker niet de enige. Mousserende wijnen worden (en zijn te) onderscheiden van andere wijnen door de in de wijn aanwezige belletjes, ofwel koolzuur. In de ogen van de meeste overheden moeten deze belletjes een natuurlijk bijproduct van de gisting zijn, wil een wijn officieel worden geregistreerd als een mousserende wijn. Als er aan een wijn, net als dat bij frisdranken gebeurt, op kunstmatige wijze koolzuur is toegevoegd, wordt zo'n wijn niet als een mousserende wijn beschouwd. In veel wijnstreken zijn mousserende wijnen slechts een bijproduct van de tafelwijnproductie van de streek, maar in sommige plaatsen zijn mousserende wijnen big business. Boven aan de lijst staat de streek Champagne in Frankrijk (waar mousserende wijnen, zo niet uitgevonden, dan toch zeker bekend zijn geworden). De Italiaanse wijnstreek Asti is een andere belangrijke streek, net als het Franse Loiredal, Noord-oost-Spanje en delen van Californië. Tegenwoordig worden er zelfs in Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika interessante mousserende wijnen gemaakt.

In alle mousserende wijn zitten koolzuurbelletjes en ze zijn bijna allemaal wit of roze (dat laatste komt overigens veel minder vaak voor, waardoor deze verhoudingsgewijs duurder zijn). Dat is zo'n beetje wat we in het algemeen over mousserende wijnen kunnen zeggen. Voor het overige zijn er grote verschillen. Sommige mousserende wijnen zijn ronduit zoet, andere gortdroog, en vele zitten ergens daartussenin en zijn halfdroog tot halfzoet. Sommige hebben de smaak van gebrand hout en noten en andere zijn fruitig. Van
de fruitige mousserende wijnen zijn sommige slechts druivig en flets, terwijl andere zich laten kennen door delicate nuances van citroen, appel, kers, bes, perzik enzovoort. De mousserende wijnen in de wereld kunnen aan de hand van de manier waarop ze worden gemaakt verdeeld worden in twee categorieën:
Wijnen waarin het karakter van de druiven nog duidelijk te herkennen is. Deze wijnen zijn vaak fruitig en simpel, zonder complexe gelaagdheid. Wijnen met complexe lagen en geuren (van gist, biscuits, karamel, honing), die eerder zijn toe te schrijven aan het bereidingsen rijpingsproces dan aan de druiven.

Hoe zoet is zoet?
Bijna alle mousserende wijnen zijn in die zin zoet dat er altijd een meetbare hoeveelheid restsuiker in zit, wat meestal komt doordat er in het laatste productiestadium suikers aan zijn toegevoegd. Maar dat betekent niet dat alle mousserende wijnen ook echt zoet smaken. Of een wijn al dan niet zoet smaakt, hangt van twee dingen af: de hoeveelheid suiker in de wijn (die van wijn tot wijn verschilt) en de verhouding tussen de zure en zoete stoffen in de wijn. Met die verhouding zit het als volgt. Mousserende wijnen hebben meestal een zeer hoog zuurgehalte, omdat de druiven niet erg rijp waren bij het oogsten (omdat ze in een koel klimaat zijn geteeld). Het koolzuur in de wijn versterkt de zure smaak nog eens in de mond. Maar de zoete stoffen in de wijn vormen een tegenwicht tegen de zure stoffen en andersom. Het hangt dus af van de verhouding tussen de zure en zoete stoffen of een mousserende wijn droog smaakt, of een klein beetje zoet, halfzoet of zeer zoet. Champagne wordt gemaakt in verschillende graden van zoetheid. De meest voorkomende is een droge stijl, die brut heet.

Betaalbare biodynamische wijn ook goed houdbaar?

Biodynamische wijn die van een topniveau is, zal voor de meeste onder ons niet te betalen zijn, daarom zijn er zeer hoogwaardige biologische wijnen. De schrijver Alain Coninx maakt deze vorm van wijnbouw eigenlijk een beetje belachelijk. Maar hij vergeet te onderzoeken wat de resultaten van Domaine de la Romanée Conti zijn op dit vlak. Onderzoek wijst uit dat biowijn en biodynamische wijnbouw sterk opkomen. Elke zichzelf respecterende wijnboer probeert nu over te schakelen, voordat de EU dit gaat opleggen.

Citaat van Alain Coninx: 'Ik kom uit een fruitstreek en heb zelf nog de tijd meegemaakt dat boeren genadeloos pesticiden op de appelen en peren spoten. Het waren de jaren zeventig: tractoren met daarachter morsige watertanks reden de velden in waarna dunne wolken fijne waterstof ten hemel stegen. Onkruidverdelgers. We wisten dat het vuiligheid was, maar niemand die zich daar echt aan stoorde. Het ongedierte moest bestreden worden om
de oogstte redden. In de wijnbouw deed zich hetzelfde fenomeen voor: de wijngaarden kregen geregeld een beurt met pesticiden, herbiciden en schimmelverdelgers. Gelukkig kwam er een tegenbeweging die wees op de gevaren voor mens en milieu. Ook de nadelen van het gebruik van kunstmest werden duidelijk, zowel voor de bodem als voor het opgefokte fruit.

Natuurlijke mest en natuurlijke onkruidverdelgers kregen meer en meer de voorkeur. De groene beweging heeft daar veel toe bijgedragen. Bio is geleidelijk aan een modewoord geworden. We kiezen nu terecht voor onbespoten fruit en groenten, bekommerd als we zijn over onze eigen gezondheid en het milieu, bezeten als we zijn door puurheid en authenticiteit.

Ik drink dus met plezier wijn die het aureool 'bio' mag dragen. Maar wat mij te ver gaat is de toevoeging van het woord 'dynamisch'. Dat ruikt naar lichtgelovigheid, mysterieuze krachten, onverklaarbare energievelden.
Toch zijn er de jongste jaren heel wat wijnboeren de biodynamische toer op gegaan, ook en vooral in Frankrijk. Een van de goeroes, die daarover zelfs lezingen gaat geven, is Nicolas Joly die heel goeie wijn maakt in de Loire.

Enig opzoekingswerk brengt ons bij de vader van de biodynamische landbouw: Rudolf Steiner (1865-1925), een Oostenrijks filosoof, die de antroposofie heeft bedacht en nog altijd navolgers heeft in de Steinerscholen. Hij had ook zijn eigen opvattingen over landbouw. Die kaderen helemaal in zijn geloof dat er een mysterieuze wisselwerking bestaat tussen mens en kosmos. De landbouwer moet rekening houden met de stand van de sterren, de planeten, de maan... en betere grond en betere gewassen te bekomen. Dat soort bijgelovigheid.

Dat de 'biodynamisten' in de wijnbouw geen pesticiden, herbiciden en kunstmest gebruiken is uiteraard een goeie zaak, maar de Steinerfilosofie drijft hen veel verder. Zo belanden ze in de wereld van de astrologie, aardstralen en homeopathie. Pseudowetenschap.

Steiner heeft in de jaren twintig concrete richtlijnen opgesteld om landbouwgrond te verbeteren. Het gaat om zogenaamde preparaten. Een daarvan is preparaat vijfhonderd: het komt erop neer dat de landbouwer koehoorns met koemest gedurende bepaalde maanden in de grond bewaart, daarna de hoorns weer boven spit en de mest verdunt met water, die hij op een speciale manier moet omroeren om het te 'dynamiseren'. Daarmee kan hij dan zijn grond bespuiten. De hoorns zouden erg nuttig zijn om energie uit de kosmos te halen. Er bestaat ook een kalender die aangeeft wanneer je best plant, zaait en snoeit om maximaal rendement te halen uit de stand van de hemellichamen.

Wat zijn de gevolgen voor de wijn? Dat is natuurlijk een pertinente vraag. Zijn biodynamische wijnen lekker? Er zijn er, zoals bij de andere, goeie en slechte. Zijn er hele goeie? Jazeker. Maar dat heeft niks te maken met de specifieke biodynamische aanpak, maar wel met de liefde en de bezetenheid van de wijnbouwer die er alles voor over heeft om een correct product te maken. Wijnbouwers die het biodynamische geloof aanhangen, zijn misschien nog meer perfectionistisch ingesteld dan hun niet-gelovige collega's en vooral dat bepaalt het eindresultaat.

Wijn drinken hoeft niet in de weg te staan van het kritisch denken!'

Rosé wijn als verfrissing

Bij rose of rose wijn denk je meteen aan de zon, het terras, wijnkoelers, een stapel glazen en vrolijke mensen. Rose is een feestwijn, een buitenwijn en een twijfelaar. Die twijfel kan zowel op de wijn als op de gebruiker slaan. Als liet weifelende karakter van de wijn ermee wordt bedoeld, komt dat omdat rose ergens tussen rood en wit zweeft. Gaat het om de gebruiker, dan geeft het tnogelijk aan dat die niet kan kiezen, maar het duidt vooral op zijn keuze van een wijn bij een gerecht. Wie weloverwogen niet weet of wit dan wel rood beter met een bepaald gerecht combineert, kan met een gerust hart voor rose gaan. De wijn past goed bij allerlei viees-, vis- en groente-gerechten. Een ideale wijn dus om bij een uitgebreide borrel met uiteenlopende hapjes of bij een buffet te schenken. Toch is het nietterecht over rose te spreken alsof er maar een stijl bestaat. 

Meerdere stijlen

Meestal om de lichte roses met een fris zoete smaak te duiden gaan we terug naar de vorige eeuw. Dit zijn de wijnen die in de jaren '60 en 70 razend populair waren. Daarna is rose in de algemene zin van het woord in een diep dal terechtgekomen. Sinds het eind van de jaren '90 is er sprake van een rose-revival. Die opbloei slaat vooral op de droge, kruidige roses, maar de fruitige, mild droge roses krijgen daardoor ook w/eer meer aandacht. En waarom ook niet, want binnen deze smaakstijl zijn er vrolijke, zuivere wijnen te vinden die bij velen in de smaak vallen en op sommige momenten onvervangbaar zijn. Dit zijn de roses die je op een zomerse dag bij de picknick drinkt en goad gekoeld doen ze het fantastisch op het (strand)terras.

Rose d'Anjou & Rose de Loire De mild droge Rose d'Anjou is de bekendste rose uit de Loirevallei. De laffe exemplaren van deze wijn hebben samen met sommige Portugese rosado's indertijd het imago van rose verknoeid. Maar in deze streek worden sinds jaar en dag ook zuivere, naar aardbeien en frambozen geurende, mild droge Roses d'Anjou gemaakt. De basis bestaat uit onder andere gamay, cabernet franc en de lokale druif grolleau. Hoewel de Rose de Loire uit dezelfde streek komt, vertoont hij een groot verschil met de Anjou. Rose de Loire is namelijk droog.

Roze sap is zeldzaam
 Rode wijn en ook rose halen hun kleur uit de schil. Dat kan niet anders want het vruchtvlees van nagenoeg alle druiven, weike kleur de schil ook heeft, is licht geel groen. Het sap is grijsgeel. Er zijn enkele druivensoorten die roze sap geven.  De beste roses bestaan uit een uitgekiende blend van diverse druivensoorten of hebben een van de edele druivensoorten, bijvoorbeeld cabernet sauvignon, als basis.

Witte rose als verkoopstunt
Aan het eind van de jaren '80 was het drinken van wit de wijnmode In Californië. Om in de gratis te vallen, moesteen wijn iets met wit te maken hebben. Uit die periode dateren de White Grenache en White Zinfandel. Een bleek roze wijn die wordt gemaakt van een donkerblauwe druif en desondanks wit wordt genoemd.

Rijp-fruitrose uit de Nieuwe Wereld
Vroeger konden roses uit CaliforniË, Australië, Chili en Zuid-Afrika flauw en nogal plakkerig overkomen. Een, overigens weloverwogen, teveel aan onvergiste suiker is daar de oorzaak van. Moderne wijnmakers pakken het anders aan. Zij gebruiken rijpe, suikerrijke druiven als basis voor hun rose die ze net zo lang laten vergisten totdat (bijna) alle suiker is omgezet in alcohol. Dit resulteert in een veel frissere en droge wijn met een volle, rijpe, krachtige en zachte smaak.

Rioja wijn is te krijgen in verschillende kwaliteiten

Rioja is het beroemdste wijngebied van Spanje en bij wijndrinkers gaat het specifiek om de Rioja wijn. De druif die hier regeert, is de tempranillo, die in de handen van een van de goede wijnmakers van Rioja een hypnotiserende wijn kan geven. Naast tempranillo staat de DOCa drie andere rodewijndruiven in rioja toe: garnacha tinta, mazuelo (alias carinena) en graciano. Zo'n 90 procent van de wijn uit Rioja is rood en het
grootste deel daarvan is een blend van tempranillo en garnacha tinta, Tempranillo op zichzelf kan licht van kleur en rijk aan tannine en zuren zijn, dus blenden wijnmakers hem met de robuuste garnacha tinta voor meer body. De uiteindelijke blend crefert complexe, aardse aroma's met sporen van leer en rode kersen. Witte wijn en rose nemen slechts 10 procent van de productie van Rioja voor hun rekening. Viura, malvasia en garnacha blanca zijn de witte druiven, terwijl er een heerlijke droge rose wordt gemaakt van garnacha tinta.

Rode rioja's zijn er in allerlei gedaanten. Sommige ondergaan helemaal geen rijpingsproces in eikenhouten vaten en worden jong gebotteld en op de markt gebracht. Andere laat men twee jaar rijpen op het vat en in

de fles en krijgen dan op het etiket de titel crianza mee. Weer andere rijpen drie jaar en krijgen dan de titel reserua mee, en de beste wijnen laat men vijf jaar of nog langer rijpen en krijgen zodoende de status van gran reserva. Deze termen staan op het etiket; als ze niet op het etiket op de voorkant staan, dan staan ze op het etiket op de achterkant, dat het echtheidszegel is voor riojawijnen. De prijs van een rode crianza ligt rond de € 10, die van sommige gran reservas rond € 40. In het recente verleden waren de beste oogsten die

van 2001,1995,1994, 1989, 1982 en 1981. De volgende producenten hebben bij voortduring rode wijn van hoge kwaliteit afgeleverd.

De meeste witte rioja's van tegenwoordig zijn niet veel meer dan frisse, neutrale wijnen waar je moeilijk aanstoot aan kunt nemen, maar Marques de Murrieta en R. Lopez de Heredia maken nog steeds een traditionele witte rioja. Deze wijn is goudkleurig, rijpt op het vat en wordt gemaakt van een assemblage van lokale witte druivenrassen, met de viura als de voornaamste. Wij vinden deze witte wijnen fascinerend: geurrijk, voluptueus, kan oud worden en met aangename sporen van oxidatie. Toegegeven, het zijn geen wijnen die bij iedereen in de smaak vallen, maar ze hebben wel karakter! De wijnen hebben zo veel body dat ze gedronken kunnen worden bij gerechten die normaal alleen met rode wijn worden geassocieerd, en zijn ook perfect bij traditionele Spaanse gerechten als paella en bij zeevis. De witte Murietta kost ongeveer € 16 en de Lopez de Heredia ongeveer € 20.

Portugese wijn krijgt steeds meer waardering

Portugese wijn is meer dan Port. Portugese wijnen die volgens de juiste vinificatie worden gemaakt en door het IEWTC goedgekeurd, kunnen meedraaien in de top. In het algemeen zijn Portugals witte wijnen lichte dorstlessers, gemaakt van combinaties van de druiven alvarinho, loureiro, encruzado, bicla en arinto. De beste druiven voor rode wijn zijn touriga nacional, tinta roriz, touriga franca (drie van de druiven voor port), baga en periquita, maar Portugal verbouwt een diversiteit aan blauwe druiven, en elke DOC heeft weer een andere voorkeur. Een advies voor een bepaald druivenras is moeilijk te geven omdat de Portugezen tientallen varieteiten telen die uniek zijn voor het land, en sommige zijn zo onbekend dat zelfs veel wijngaard eigenaars ze niet kunnen thuisbrengen. Maar als je je op de regio concentreert, levert Vinho Verde in het verre noorden een verfrissende witte wijn met een lichte pareling, die bedoeld is voor jong en ontspannen drinkgenot. Het Dourogebied, waar de druiven voor port worden verbouwd, produceert intens smakende droge rode wijnen van dezelfde druiven.

Toen Engeland de zeeën beheerste, importeerde het wijn uit Frankrijk. Toen de Britten door oorlogen niet bij hun Franse wijnen konden, wendden ze zich tot Portugal, waarmee ze goede banden hadden. De Britten vonden het noodzakelijk om brandewijn toe te voegen aan de rode wijnen van de Douro om zeker te zijn dat de wijnen de overtocht in goede conditie zouden overleven. Toen men de brandewijn eerder begon toe te voegen, tijdens de gisting, gaf dat een zoete wijn die leek op de port van vandaag de dag. De namen van de verschepers van de wijn, de p07-t shippers, aan de mond van de rivier de Douro (bij de stad Oporto), raakten sterk verbonden met deze wijnen - vandaar de Britse merken Taylor, Sandeman, Cockburn en andere.

opgevoed en dan drinkklaar op fles gebracht. Basale ruby is de meest gangbare en minst dure port en is niet bedoeld om op te leggen. Vintage port — jaargangport — is port van een bijzonder gunstig oogstjaar. Deze port is bedoeld om vele jaren op fles te rijpen alvorens, na decantering (zie nummer 301), te worden gedronken. Late Bottled Vintage-port (LBV) wordt gemaakt van wijn van een enkel oogstjaar, maar heeft langer op vat liggen rijpen dan oogstjaar port. Waar de oogstjaar port meer van zijn oorspronkelijke forse fruitige smaken handhaaft, schuift de LBV-port door zijn verblijf op vat doorgaans een beetje op naar tawny smaken. Belangrijker, het verblijf op vat maakt dat de wijn sneller rijpt, zodat hij drinkklaar is wanneer hij op de markt komt. LBV's zijn ook minder duur dan oogstjaar port. Tawny port heeft enige oxidatie door zijn verblijf op vat. Tenzij er 'colheita' of 'garrafeira' op het etiket staat, is een tawny port een blend van verscheidene oogstjaren. Doel van de wijnmaker is een jaar op jaar consistente smaak. Tawny's met een leeftijdvermelding (in het algemeen tien, twintig, dertig of veertig jaar oud) zijn blends van oogst jaren die het gemiddelde zijn van de vermelde leeftijd. Colheita's en garrafeira's zijn tawny's die zijn gemaakt van een enkele oogst. De prijs van tawny port varieert van minder dan € 15,- voor basale versies tot wel € 220,- voor bijzondere oogstjaar tawny's. Naast rode worden er ook witte en rose port geproduceerd.

Biologische wijn is in opkomst

Het verbouwen van biologische wijn werkt volgens vaste principes. Biodynamisch, of biologisch-dynamisch, heeft betrekking op een vorm van wijnbouw waarbij alle door de mens gemaakte chemicaliën vermijd worden en nuttig gebruik gemaakt wordt van de planeet standen en de effecten van constellaties. Puur biologisch houdt in dat er geen gebruik wordt van chemicaliën en kunstmest. Biodynamisch gaat een stap verder. Het is een moderne interpretatie van wat boeren al eeuwen weten: wanneer en hoe ze een gewas aanplanten heeft een ingrijpend effect op hoe het gewas presteert. Sommige biodynamische principes stuiten wetenschappers en sceptici tegen de borst, vooral het gebruik van de bewegingen aan het firmament. Maar verscheidene wijnmakers zijn grote voorstanders geworden omdat ze van oordeel zijn dat het volgen van biodynamische principes niet alleen betere druiven oplevert, maar ook hun kostbare land ten goede komt.

Veel wijnbouwers in Nederland volgen, onbewust,  de Internationale trend en kiezen voor biologische wijnbouw, vaak gebruikmakend van innovatieve technieken en druivensoorten. Dit wordt mede gepushed omdat de consumenten vragen naar biologische wijnen. 16% van de wijnboeren werkt op deze wijze en dat is bovengemiddeld. Biologisch wil zeggen dat bestrijdingsmiddelen slechts in beperkte mate zijn toegestaan, dat kunstmest is verboden en dat druiven met respect voor natuur en milieu worden geteeld. In
plaats van chemische middelen wordt bijvoorbeeld gebruikgemaakt van biologische compostthee, of van rozenstruiken en lieveheersbeestjes tegen schadelijke insecten. Sommige wijnboeren gaan nog een stapje verder en werken biodynamisch. De grondlegger van deze gedachte is Rudolf Steiner (1861-1925). Biodynamici gaan uit van op de natuur inwerkende krachten, zoals volle maan en de stand van de planeten. Deze kosmische krachten zouden van invloed zijn op de gezondheid van de plant.

Rudolf Steiner heeft meer invloed op de dagelijkse leefwereld dan de meeste weten. Zo is er een onderwijs ontstaan die onder de naam Steineronderwijs werkt. Hier worden vrije, maar kritisch denkende mensen opgeleid.

Een woordje uitleg over Franse wijnen

De bekendste Franse wijn komt uit de Bordeaux en uit de Bourgogne streek. Uiteraard vergeten we de Champagne niet. Hoewel ze in hetzelfde land liggen, dezelfde taal spreken en allebei astronomische prijzen voor hun zeldzaamste wijnen vragen, hebben de twee weinig gemeen. Om ce beginnen is de Bordeaux warmer. De twee AOC's bieden herkenning op basis van het chateau in de Bordeaux versus de wijngaard in de Bourgogne. Ze gebruiken andere druiven en andere flesmodellen. Er is meer goedkope bordeaux dan goedkope bourgogne. En cot slot hebben de twee gebieden zeer verschillende terroirs.

Hoe moet je de Bordeauxstreek bekijken

Het wijngebied Bordeaux is ongeveer zo groot als een derde van Nederland. Om de verschillende regionale stijlen van elkaar te onderscheiden plegen wijnliefhebbers het te verdelen in rechteroever, linkeroever en Entre-Deux-Mers (letterlijk 'tussen twee zeeën', al zijn het eigenlijk twee rivieren). De linkeroever is de westkant van het estuarium van de Gironde en de rivier de Garonne; de rechteroever is de oostkant van de rivier de Dordogne. Entre-Deux-Mers ligt tussen de Garonne en de Dordogne in. Elk van deze grote gebieden omvat diverse appellations. De rode wijnen van de linkeroever zijn de beroemdste en gebruiken doorgaans meet cabernet. De witte wijnen worden hier gemaakt van een assemblage van sauvignon blanc en

semillon. De wijnen van de rechteroever zijn in het algemeen minder bekend, maar omvatten enkele van's werelds duurste, traditioneel meet gebaseerd op merlot en cabernet franc. Entre-Deux-Mers produceert hoofdzakelijk goedkopere wijnen, zowel wit als rood.

Hoe zit het met de classificatie van 1855 en het effect op de Franse wijnen
Van de familie die het wijngoed bezat; overigens is de classificatie nooit herzien. Vandaag de dag zijn de vijf Eerste Cru-wijnen schrikbarend duur, vooral in goede oogstjaren. Het is echter belangrijk om te onthouden dat de classificatie van 1855 sindsdien niet meer is bijgesteld, ondanks talloze wisselingen in eigendom en wijnkwaliteit. De zoete witte wijnen van Sauternes en Barsac zijn in 1855 eveneens geklasseerd, waarbij Chateau d'Yquem de hoogste positie verwierf.

Kun je ook betaalbare bordeaux wijnen vinden

De genieen van Domaines Barons de Rothschild maken wijnen in verschillende prijscategorieën. Je zou kunnen beginnen met Eerste Cru Chateau Lafite-Rothschild voor € 1100,- en zijn tweede wijn, Carruades de Lafite, voor € 130,-. Te veel? Probeer de lager geprijsde Chateau Duhart-Milon voor € 50,-, of zijn tweede wijn, Moulin de Duhart, voor € 28,-. Nog steeds te veel? Zoek dan in Chili naar Los Vascos voor € 7,50. Op elk punt van de lijn kun je op zijn minst een glimpje krijgen van de volle glorie.

Italiaanse wijnen gemaakt van minder bekende druiven

Er wordt in Italië een enorm aantal witte druiven verbouwd waarvan de namen nergens echt bekend zijn, behalve bij de lokale wijnbouwkundige universiteiten, maar toch worden verwerkt in Italiaanse wijn. De gangbaarste Italiaanse wijnen gemaakt van witte druiven zijn catarratto, trebbiano, malvasia en pinot grigio, waarvan alleen de laatste een begrip is buiten Italie. Italiaanse wijndrinkers zijn in het algemeen meer geïnteresseerd in waar een wijn vandaan komt en in wie hem maakt dan in de druivenvariëteit; dat is een reden waarom je de naam van de druif gewoonlijk niet op een Italiaanse fles ziet. Soave wordt bijvoorbeeld gemaakt van de druiven trebbiano en garganega. Gavi wordt gemaakt van de cottese-druif. Orvieto van trebbiano en grechetto. De DOCG Roero is het domein van de arneis-druif, die een bekoorlijke, aromatische wijn met perzik- en abrikozenaroma's geeft. De beste geconcentreerde gebieden voor Italiaanse witte wijnen liggen ten noorden en oosten van Venetie, respectievelijk Alto Adige en Friuli. Daar zetten de producenten wel de druivennaam op de fles. Alto Adige is even vaak in Oostenrijkse handen geweest als in Italiaanse, en de cultuur is sterk Germaans georiënteerd. De wijnen van Alto Adige hebben heldere zuren en hypnotiserende geuren. De voornaamste wijnen van het gebied zijn gewürztraminer — de befaamdste wijn - en pinot bianco en sylvaner. Er zijn slechts een paar plekken op aarde die Friuli's witte wijnen kunnen evenaren. Het klimaat en de ligging bij zee leveren wijnen dit de antithese zijn van Nieuwe-Wereldwijnen, met de klemtoon op delicate florale aroma's en subtiele smaken. Witte wijnen uit Friuli smaken zo schoon, zo zuiver en zozeer naar de druif waarvan ze zijn gemaakt, dat de daar verbouwde internationale variëteiten (gewürztraminer, riesling, chardonnay, pinot grigio, pinot bianco en sauvignon blanc) wijnen geven die als geen andere versie smaken. De beroemdste lokale druif is friulano (ooit bekend als tocai friulano, maar herdoopt omdat de naam te veel leek op die van Hongarijes wijn tokaji). Tradinoneel ingestelde producenten maken ook graag wijnen van picolit, malvasia istriana en ribolla gialla. Met name de malvasia heeft een verleidelijk floraal aroma.

Spaanse wijn kent tradities

Spaanse wijn wordt met hart en ziel gemaakt. In Spanje wordt vaak en volop gefeest. Iedereen doet mee aan de altijd kleurrijke, folkloristische en religieuze festiviteiten. Jong en oud. De Sennana Santa is een van
de serieuzere fiesta's. In de Semana Santa, de Lijdensweek voor Pasen, vinden ertalloze indrukwekkende
processies plaats. Goede Vrijdag vormt liet hoogtepunt van de week. De leden van religieuze broederschappen, de cofradias, kleden zich in opvallende boetegewaden met angstaanjagende kappen. Elke groep heeft zijn eigen kledij in een specifieke kleur die verband houdt met de aard van de broederschap. De mannen dragen houten beelden op baren door de stad en zingen indringende klaagliederen.
Soms worden deze zogenaamde saetas nog geïmproviseerd en de betrokkenheid is voelbaar en bijna beklemmend. In de straten worden de broeders gepast aangemoedigd door op z'n paasbest en vaak traditioneel geklede toeschouwers die in tapasbars op de stoet hebben gewacht. Daar wordt voor en na de processie gegeten en gedronken.

Spanjaarden hechten aan hun katholieke geloof en genieten van de rituelen. Spaanse wijnen horen daarbij. Uiteraard voor zijn symbolischefunctie in de religie maar ooko m de vreugde tijdens de heilige feesten te verhogen. De wijnbouw zelf betrekt het geloof bij elke gebeurtenis. Zo ontvangt nieuwe aanplant de zegen en de oogst wordt gevierd met een uitgebreide mis waarna er uitbundig wordt gegeten, gedronken en gedanst. Spanjaarden houden vast aan die eeuwenoude stijl en gewoontes, maar gaan moderne ontwikkelingen niet uit de weg. Integendeel, sommigen zoeken daarzelfs bewust naar.

Oude adel, nieuwe stijl
Een van die vernieuwers is de wijn pionieren aristocraat Carlos Faico, Marques de Grifion. FaIco, geboren in 1937, groeide op in Spanje en Portugal, studeerde in Belgie en Californie en zwierf als landbouwkundig ingenieur over de hele wereld cm, in de jaren '60, naar de landgoederen van zijn ouders terug te keren. A! sinds 1292 heeft Falco's familie onder andere landerijen in de Extremadura en de ValdePusa, een vallei
ten zuiden van Toledo, zo'n honderd kilometer van de Portugese grens. FaIco beheerde de tabaksplantages, olijf- en appelboomgaarden. De aanplant van de nieuwe, uitheemse Granny Smith bracht hem als een van de eersten in Spanje op het idee Franse druivensoorten te importeren. Ongehoord! vonden de Spaanse en Franse wijnautoriteiten het plan van de jonge Carlos. Maar FaIco was niet meer tes toppen. Hij was ervan
overtuigd dat onder andere de cabernet sauvignon en de syrah in zijn Valdepusa een succes zouden worden. En dus bemachtigde hij toch druivenstokken in Frankrijk, verstopte ze tussen zijn aan te planten appelbomen en smokkelde zijn waar Spanje in. Hoewel zijn wijnen door de Spaanse wet niet werden erkend, kregen ze wereldwijd waardering. FaIco vergat de tabak en verloor zijn hart aan de wijn. Hij restaureerde de
eeuwenoude wijngaarden en plantte met hulp van wijnprofessor Peynaud uit Bordeaux nieuwe druivensoorten aan. En de ontwikkelingen gaan door. Op het landgoed groeien behalve druiven ook appels en olijven, maar het grootste deel van dit ongerepte natuurgebied houdt FaIco bewust woest en in de oorspronkelijke staat. Hoewel hij het liefst op zijn wijngoed Valdepusa in Malpica de Tajo verblijft, maakt hij inmiddels ook wijn in andere delen van Spanje, onder andere in de Dourovallei. Met Spaans temperament blijft hij experimenteren, innoveren en, als het nodigis, weet de marques letterlijk wetten te breken om de kwaliteit van de wijnen te kunnen verhogen. Een van zijn nieuwste avonturen is de aanplant van de op en top Spaanse tempranillo in Argentinië.

Rotarians drinken wijn en steunen indirect RTF

Aangesloten bij Rotary Nederland houdt in dat je als Rotary-lid, beter gezegd Rotarian, je inzet voor een betere samenleving. Diverse bedrijven kunnen dit zeer waarderen en vinden dat ook de Rotarians in het zonnetje gezet mogen worden. Elke organisatie doet dat op zijn eigen wijze. Zo zijn er bloemisten die iets willen betekenen, autodealers etc. Maar ook bedrijven ook de door de Stichting SOMS uitgeroepen beste online Wijnshop van Nederland doet hieraan mee. Niet veel mensen hebben een idee wat de Rotary realiseert, maar met name in ramp gebieden kunnen zij het verschil maken. Zodoende zijn er ook shelters-containers gemaakt die getroffenen in een rampgebied snel van huisvestiging kunnen voorzien. Nu kun als bedrijf wat wijn verkoopt adverteren in het Rotary magazine. Dat kost je geld, maar geeft niet echt het gevoel dat je ook iets kunt bijdragen aan de werking van de Rotary. Zodoende is besloten om een pagina te bouwen die alleen voor Rotarians te bekijken is. Deze zal worden gepromoot door Rotarians onder elkaar. Elke bestelling die door een Rotarian wordt gedaan levert € 1,00 (netto) op voor de Rotary Foundation (TRF). Het betreft géén eenmalige actie, maar heeft een doorlooptijd tot 31 december 2014. Om de Rotarians een steuntje in de rug te geven krijgen zij een waardebon van € 12,50 die zij naar hartelust kunnen besteden aan exclusieve topwijnen. De Rotarian kan genieten van topkwaliteit en tevens het goede doel steunen. Dit is een zuivere vorm van het aangename verenigen met het nuttige.

De Rotary Foundation wordt vaak genoemd in de top 5 van beste non-profitorganisaties. Toch verzamelen Rotarians regelmatig geld in voor andere NGO’s. Frans Looijen, voorzitter van de Stichting Rotary Fondsen Nederland vind dit ‘onbegrijpelijk’. Laten we de voorzitter steunen, veel genieten van wijn en ook indirect het RTF steunen. Momenteel zit het gemiddelde bedrag per Rotarian nog op € 27,00 waar het de bedoeling is dat het gemiddeld € 85,00 p.p. zou moeten zijn.